Metalurgiaren eremuan, metal ez-burdinazkoak ez diren metalak galdetzeko erabiltzen den silizio karburoaren produkzioaren historia 1930eko hamarkadaraino aurki daiteke. Bere prozesu konplexuak lehengaiak birrintzeko, sorta, eskuz biratzeko edo errodatzeko eraketa, lehortzea, tiro, olioztapena eta hezetasuna ditu. Erabilitako osagaiak grafitoa, buztina, pirphyllite klinker edo alumina altuko bauxita klinker, hauts monosiliko edo ferrrosilicon hautsa eta ura daude, proportzio jakin batean nahastuta. Denborarekin, Silicon Carbide eroankortasun termikoa hobetzeko eta kalitatea hobetzeko txertatu da. Hala ere, metodo tradizional honek energia kontsumo handia, ekoizpen ziklo luzea eta galera eta deformazio handia ditu produktu erdi bukatuko fasean.
Aitzitik, gaur egungo fakturazio prozesu aurreratuena prentsa isostatikoa da. Teknologia honek grafito-silizio karburo gurutzea erabiltzen du, erretxina fenolikoa, tar edo asfaltoa agente lotesle gisa, eta grafitoa eta silizio karburo gisa lehengai nagusiak dira. Lortzen den gurutzeak porositate baxua, dentsitate handia, ehundura uniformea eta korrosioarekiko erresistentzia sendoa ditu. Abantaila horiek gorabehera, errekuntzako prozesuak kea eta hautsa kaltegarria kaleratzen du, ingurumenaren kutsadura eraginez.
Silizio karburoaren ekoizpen gurutzatuaren bilakaerak industriaren eraginkortasuna, kalitatea eta ingurumen erantzukizuna lortzeko etengabekoa da. Teknologiak aurrera egin ahala, fokua energia kontsumoa minimizatzeko, ekoizpen zikloak laburtzeko eta ingurumenean inpaktua arintzeko metodoak garatzen ari da. Fabrikatzaile gurutzagarriak material eta prozesu berritzaileak esploratzen ari dira helburu horiek lortzeko, tradizioaren eta modernitatearen arteko oreka bat lortzeko helburuarekin. Burdinazko metalezko galderak hazten jarraitzen duen moduan, ekoizpen gurutzatuaren garapenak funtsezko eginkizuna izango du metalurgiaren etorkizuna moldatzeko.
Post ordua: 2012ko apirilak 08